کد مطلب:32812 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چرا خداوند اصرار دارد كه در برابرش پيشاني بر خاك بگذاريم؟ آيا اين خودخواهي نست كه من شخصي را وادار كنم هنگام سخن گفتن در برابرم زانو بزند؟ اصلاً چه دليلي دارد ما از خدا بترسيم و يا شرمگين شويم ، مگر او نيست كه افكار پست را در نهان انسان قرار مي دهد؟

خداوند متعال اصراري ندارد كه ما او را بپرستيم : « انّا هديناه السبيل امّا شاكراً و امّا كفوراً » . بلكه امر مي كند كه به وسيله پرستش ، ذات و حقيقت خود را در مقام اراده و اختيار ( كه ظهوري فعلي در اعمال ، افكار و نيّات ما دارند ) آشكار كنيم و به عبارت ديگر خودنمايي كنيم و خودي را كه عين وابستگي به خدا در مقام تكوين و آفرينش است ، در مرحله اراده و اختيار به نمايانيم و با اين نمايش ، غيرنما باشيم ذات ما ، در هستي و كمالش به اين « غير » است با پرستش و حمد و ثناي خداوند ، نفس را به عزّت ، حكمت ، قدرت ، رافت و رحمت او مي آراييم . اگر جز اين باشيم ، يا خود پرست مي شويم ، يا موجودي ناقص تر از خود را به پرستش خواهيم گرفت و اين از شان انسان به دور است . پس ، ترس و شرمندگي ما از خداي است كه به جاي شكرگزاري و ثناي او ، كاري كنيم كه ما را از منبع فيض و كمال دور كند و به پستي و خواري دچار سازد و چون بولهب مشمول « تبت يدا » كند خوايي كه مبداء همه خيرها و نيكيهاست ، هرگز افكار پست را در ما پديد نمي آورد ؛ زيرا افكار پست معلول غفلت و ناداني ماست ، در حالي كه خداوند ما را به معرفت حق و اطاعت از حق و دوري از غفلت و ناداني فرا خوانده است .